ในป่าท้อหลายร้อยปีไร้คนร่วมสนทนา
กู้เซวียนตูทำได้เพียงรอคอยอนาคตที่ไม่รู้ว่าเป็นเช่นใด
แม้ลมพัดน้อย ๆ ต้นท้อแคระแกร็นก็สั่นไหว
ต้องใช้เวลาเท่าไร การรอคอยอันยาวนานจึงจะสิ้นสุดลง

ล่วงเข้าฤดูเหมันต์ ต้นท้อในสวนกลับงอกดอกตูมไร้ที่มา
จิตวิญญาณกู้เซวียนตูก็ยังคงสถิตในดอกท้อนั้น
กระบี่ใบไม้ผลิมิได้สลาย เสี้ยววิญญาณหนึ่งยังคงโอบอุ้ม
ตราบวันที่พานพบกัน หลินหรูเฝ่ยก็จะยังเฝ้ารอเสมอ
เฉกเช่นยามกู้เซวียนตูรอเขาในครานั้น