ถึงยามจื่อ จี้ม่านนับถอยหลัง สาม สอง หนึ่ง เสียงทารกถึงกับดังขี้นบนหลังคาจริง ๆ
เพียงแต่ครั้งนี้ นอกจากเสียงร้องไห้ของทารก ก็คือเสียงต่อสู้ ไม่รู้ว่ากระเบื้องบนหลังคาแตกละเอียดไปเท่าไร จากนั้นเสียงร้องได้ก็ย้ายจากหลังคามาอยู่ในเรือน
ไฟในเรือนพลันลุกโชติช่วง จี้ม่านรีบห่มเสื้อคลุมออกมาดู
พวกบ่าวถือคบไฟ ตรงกลางระหว่างพวกเขาคือชายผู้หนึ่งอุ้มเด็กทารกอยู่ในมือข้างหนึ่ง เด็กทารกตัวเป็น ๆ เมื่ออยู่ในสถานการณ์ไม่คุ้นเคย พลันกรีดเสียงร้องไห้ขึ้นมา
เป็นฝีมือคนจริง ๆ
หนิงอวี้เซวียนยืนอยู่ข้าง ๆ พูดว่า: “หมิงเจี๋ย เปิดผ้าคลุมหน้าออก”
หนิงหมิงเจี๋ยจับมือคนชุดดำไว้ พลางกระชากผ้าคลุมหน้าของเขาออก
“ที่แท้ผีทารกก็เป็นคนทำขึ้น”
“หลายครั้งแล้วที่จับเขาไม่ได้ แต่ครั้งนี้แปลกเหลือเกิน” มุมปากม่ออวี้โหวยกขึ้น: “ทุกครั้งที่เห็นคนอยู่เขาล้วนไม่มา วันนี้ข้าก็เตรียมคนไว้ แต่เขากลับใจกล้า ถึงกับกล้ามาจริง ๆ”