Krishnamurti is bekend genoeg. Prof. David Bohm is één van de meest bekende fysici van onze tijd. Hij was als hoogleraar verbonden aan de universiteiten van Californië, Princetown (USA), St. Paolo (Brazilië), Haïfa (Israël) en Londen (Engeland). Zijn studieterrein omvat de quantumtheorie, de relativiteitstheorie en vraagstukken van filosofisch aard.

In dit boek 'Het einde van de tijd' vindt u voor de eerste keer een aantal diepgaande discussies tussen een vooraanstaand religieus leraar en een vooraanstaand fysicus.
De vraag die gesteld wordt luidt: Is de mensheid de verkeerde richting ingeslagenn met als gevolg eindeloze verdeeldheid, conflicten en vernietiging? Deze vraagstelling leidt tot sleutelvragen met betrekking tot de aard van de mens en zijn verhouding tot de maatschappij.
Als we inzien dat het tijdgebonden denken niet geschikt is voor de meer subtiele gebieden van functioneren, kunnen we waarnemen dat voorbij het denken alleen energie en vorm bestaat, zonder 'ik', zonder tijd, in feite zonder enig ding; zelfs achter dat niet-ding bestaat iets veel grootsers. Dat is de grond van al het zijnde, het begin en einde van alles.
Zowel Krishnamurti als Bohm komen steeds terug op de noodzaak van inzicht dat zich niet beperkt tot op een bepaald gebied (wetenschap, kunst, religie). Volgens beide gesprekspartners kan de mens fundamenteel veranderen, maar dat elst wel dat we niet langer kijken naar onze eigen persoonlijke belangen, maar ons in de diepte begeven naar de zuiverheid van medeleven, liefde en intelligentie.