پنج سال پس از واقعه‌ی دریاچه‌ی چشم شیطان، مسافری به دشت باز می‌گردد.



صدایی از میان سایه‌ها گفت: «داشتم از آمدنت ناامید می‌شدم. »

ـ روباه؟

سایه‌ای خمیده و نقاب‌پوش از سایه‌ها جدا شد و نزدیک آمد: «بله، این منم، دوست من... تصمیمت رو گرفتی؟ »

ـ چرا باید کمکت کنم؟

ـ ما هر دو مشکلاتی داریم، من به تو کمک می‌کنم و تو هم به من... تو به خواسته‌ای که داری می‌رسی و من هم به خواسته‌ی خودم. مگه نمی‌خوای خطر از اون کسانی که دوست‌شون داری دور باشه و سلامت و امنیت‌شون رو برای همیشه تضمین کنی؟ به اون چیزی که بهت می‌گم عمل کن و مطمئن باش نتیجه‌اش کاملاً مقصودت رو برآورده می‌کنه.

ـ این چه کمکی به تو می‌کنه؟

ـ برقراری نظم و اجرای عدالت! این اون چیزیه که من به دنبالشم... خب، چرا ساکتی؟

ـ چی کار باید بکنم؟

جادوگر نقاب‌پوش بسته‌ای از زیر بالاپوشش بیرون کشید: «چاره‌ی کار در اینه... پیکان عدالت. »

ــــ صفحات 236 و 237


اینکه پیکان عدالت چه زمانی، توسط چه کسی و به کجا می‌نشیند در کتاب سوم مشخص می‌شود و دلیل جستنش از کمان در کتاب ششم.