แสงตะวันของวันใหม่โผล่พ้นขอบฟ้า หมิงหลันงัวเงียตื่นขึ้นมา ก็เห็นสามีนอนหนุนแขนมองมาที่ตนอยู่ แววตาหวานล้ำ ท่าทางงัวเงียหลังตื่นนอนของภรรยาช่างน่าเอ็นดู ที่แก้มยังมีรอยหมอนแดงสองวง

เห็นนางยกมือขยี้ตาเพิ่มความแจ่มใส หัวใจของชายหนุ่มก็อ่อนยวบ ถามเสียงนุ่ม “แม่ถวนเกอเอ๋อร์ วันนี้อยากกินสิ่งใด?” หมิงหลันเอียงคอ ย้อนเสียงหวาน “พ่อถวนเกอเอ๋อร์ ต้องไปไถดินแปลงตะวันออกอย่างน้อยสองหมู่ก่อน ถึงจะกินข้าวได้!” กู้ถิงเยี่ยหัวเราะ “ภรรยาข้าช่างใจร้ายเหลือเกิน เพิ่งพ้นปีใหม่มาก็ใช้งานสามีเสียแล้ว!”

สองสามีภรรยาสบตากันครู่หนึ่งก่อนหัวเราะเสียงดัง กู้ถิงเยี่ยก้มลงขบเม้มใบหูเล็กของภรรยา กระซิบด้วยน้ำเสียงมีลับลมคมนัย “พวกเรา...”