‘...กู้ฮุยเยี่ยนเฝ้ามองอย่างเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ลูกกระเดือกเริ่มขยับเคลื่อนขึ้นลง สุดท้ายฝืนบังคับตนเองให้หันมองไปทางอื่น ครึ่งค่อนชีวิตเขาอยู่บนหลังม้าศึก โลกที่ผ่านมาของเขาล้วนมีแต่อาชาเกราะเหล็ก แม่น้ำน้ำแข็ง ทะเลทรายเวิ้งว้าง ชีวิตเขาราวกับดวงเดือนโดดเดี่ยวกลางทะเลทรายกว้าง เงียบเหงา ไม่รีบไม่ร้อน เต็มไปด้วยระเบียบวินัย แต่ไหนแต่ไรมาก็ได้ยินเพียงเสียงสายลม จนมาวันหนึ่ง ท่ามกลางทะเลทรายอันเปล่าเปลี่ยวอ้างว้างพลันปรากฏดอกไม้แรกแย้มสีแดงสดกล้ำกรายเข้ามา ทั้งที่ตัวเองก็อ่อนนุ่มบอบบาง แต่กลับหยั่งรากฝังลงในผืนทราย วาดหวังอย่างเลื่อนลอยว่าพลังของตนจะสามารถเปลี่ยนแปลงบางสิ่งได้...’

ในที่สุดหลินเว่ยซีก็ได้เป็นเยียนหวางเฟย อดีตสามีใจดำกับน้องสาวต่างมารดาใจชั่วต้องคุกเข่าลงกราบคารวะนางในฐานะมารดาเลี้ยง แน่นอนว่าทั้งสองคนย่อมไม่มีทางปลาบปลื้มยินดีกับสถานะที่เปลี่ยนไปของนาง

ชีวิตสมรสครั้งใหม่ในชาติภพนี้เพิ่งเริ่มต้นขึ้น นางกับเยียนหวางต้องปรับตัวเพื่ออยู่ร่วมกัน ในขณะที่น้องสาวใจชั่วกับพวกบริวารเก่าแก่ในจวนยังคงวางตัวเป็นปรปักษ์กับนาง หลินเว่ยซีก็ไม่มีทางนั่งดูอยู่เฉย ๆ นางอาจเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้ แต่ปัจจุบันอยู่ในกำมือของนาง เมื่ออีกฝ่ายจ้องหาทางเล่นงานนางไม่เลิกรา นางก็จะจัดการอย่างไม่ไว้ไมตรีเช่นกัน!